Το πνεύμα όμως, τα λόγια και το αποτύπωμα του πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους θα είναι πάντα εδώ.
Αφιέρωσε τη ζωή του στην κατανόηση των άλλων και είχε σαν κίνητρο πάντα να βοηθήσει όσο περισσότερους μπορούσε με τη θεραπεία, τις διαλέξεις, τα βιβλία του…
Αφήνει πίσω του ένα έργο σημαντικό κ μια οικογένεια κ φίλους που νιώθουμε τυχεροί που τον είχαμε στη ζωή μας».
Με την ανάρτηση αυτή στη σελίδα του στο Facebook ανακοινώθηκε ο θάνατος του κορυφαίου ψυχίατρου και ψυχαναλυτή, Ματθαίου Γιωσαφάτ, με τους χρήστες του κοινωνικού ιστότοπου αμέσως να εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους, για τον άνθρωπο που επηρέασε τη ζωή τους.
Ποιος ήταν όμως ο Ματθαίος Γιωσαφάτ;
Γεννήθηκε στην Κατερίνη Πιερίας. Απέκτησε το Δίπλωμα Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1963 και την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου το 1967. Το 1967 μετέβη για περαιτέρω σπουδές στο Λονδίνο όπου και παρέμεινε για 15 χρόνια. Έδωσε εξετάσεις και έλαβε το Δίπλωμα Ψυχολογικής Ιατρικής και αργότερα το ανώτατο Δίπλωμα Ψυχιατρικής και έγινε Μέλος του Βασιλικού Κολλεγίου Ψυχιάτρων. Παράλληλα με την ψυχιατρική εκπαίδευση και εργασία έκανε συστηματική εκπαίδευση για πέντε (5) χρόνια στην Ατομική, για τρία (3) στην Ομαδική και για δύο (2) στην Οικογενειακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία και έγινε πλήρες Μέλος των αντίστοιχων Εταιριών. Εκτός από την κλινική εργασία σε νοσοκομεία είχε πολλαπλή διδακτική εμπειρία σε διάφορα Ψυχιατρικά Κέντρα και Νοσοκομεία. Περισσότερες πληροφορίες για την πολύ σημαντική καριέρα του μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα whoiswhogreece.gr
Περί ανθρωπίνων σχέσεων
«Όσο πιο υποανάπτυκτη είναι μία χώρα, τόσο πιο ανώριμοι και οι άνθρωποί της. Έξω είχα δει πολλά ζευγάρια να αγαπιούνται πραγματικά, εδώ πολύ λιγότερα. Εδώ μιλάμε γι’ αγάπη, όλα τα τραγούδια είναι γι’ αγάπη, και κανένας δεν αγαπάει τον άλλον».
«Είμαστε εγωκεντρικός λαός, ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, δεν μπορούμε να δουλέψουμε ομαδικά»
Περί ωριμότητος
"Όλοι έχουμε κάποια τραύματα. Ώριμος είναι όποιος πέρασε τα πρώτα στάδια της ανάπτυξης αρκετά αλώβητος. Να μπορεί να αγαπάει χωρίς να περιμένει τα πάντα από τους άλλους"
Περί έρωτος
"Οι άνθρωποι είναι άσχετοι με τον έρωτα. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει τον έρωτα, γιατί ο έρωτας είναι η ικανότητα να αγαπάς. Δεν έχουμε ρεαλιστικά πρότυπα για τον έρωτα και για αυτό δεν συνιστώ να παντρευόμαστε, όταν λέμε ότι είμαστε τρελά ερωτευμένοι. Αυτό θα σβήσει μέσα σε μία μέρα ή σε ένα χρόνο. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ερωτευμένοι αλλά σε πραγματικό, ρεαλιστικό επίπεδο"
«Όπως είπαμε, ο έρωτας είναι η προβολή των αναγκών μας σε άλλους ανθρώπους, που ελπίζουμε ότι θα τις ικανοποιήσουν. Αυτό λέμε έρωτα βασικά. Κι επειδή θέλουμε να τις ικανοποιήσουν, τον εξιδανικεύουμε τον άλλον και πιστεύουμε ότι είναι αυτός που θέλουμε. Η επιθυμητή μητέρα, όπως λέω, ή ο επιθυμητός πατέρας».
Περί αγάπης
«Την έχουμε ταυτίσει με..."τσάι και συμπάθεια", χλιαρά συναισθήματα που ακολουθούν το θυελλώδες πάθος του έρωτα. Λίγοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν το μεγαλείο της, αλλά και τη δύναμή της να μας οχυρώσει σε μια υγιέστατη σχέση, ερωτικότατη και καθόλου "ρουτινιάρικη"».
Περί γάμου
«Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Όπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται, να εξαρτάται. Όλα αυτά έξω στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε, γιατί δεν γίνεται. Η ενήλικη ζωή και η κοινωνία είναι κανονισμένη αλλιώς. Οπότε, όλες αυτές οι βαθιές, παιδικές, έντονες ανάγκες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μερικοί παραπάνω, μερικοί λιγότερο, ικανοποιούνται στον "γάμο". Ικανοποιούνται όμως; ».
«Ο γάμος είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης».
«Το 80% των ζευγαριών στην Ελλάδα δεν τα πάνε καλά, το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν για κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, το 20% είναι σε σχετικά καλό επίπεδο και μόνο το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Επομένως, η πλειονότητα των σχέσεων είναι ψεύτικες και βολεμένες. Δεν βρήκαν ποτέ το ιδανικό»
Περί διαζυγίων
«Ενώ παλαιότερα μόλις μία στις είκοσι Ελληνίδες αποφάσιζε να ζητήσει διαζύγιο, σήμερα οι οκτώ στους δέκα γάμους διαλύονται ύστερα από γυναικεία απόφαση. Η αλήθεια είναι ότι οι άνδρες βολεύονται περισσότερο με τον ρόλο του συζύγου, αναζητώντας να καλύψουν τις όποιες ελλείψεις εντός σπιτιού μέσα από παράνομες σχέσεις. Αντιθέτως η γυναίκα, πιο χειραφετημένη από ποτέ, αν φύγει συναισθηματικά, δεν αργεί να κλείσει διά παντός την πόρτα πίσω της».
Περί γυναικοκτονιών
«Στην πραγματικότητα, ο γυναικοκτόνος είναι ένας βαθιά πληγωμένος νάρκισσος. Νιώθει ανασφάλεια και έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, όσο καλά και να πλασάρει τον εαυτό του εξωτερικά. Αυτοί οι άνδρες συνήθως είναι πολύ χειριστικοί και ύπουλα φροντιστικοί στην αρχή προς τη γυναίκα, για να την κερδίσουν. Μετά τη θεωρούν κτήμα τους, αναπόσπαστο κομμάτι της υπάρξεώς του, την ελέγχουν συνεχώς, πού πήγε, τι έκανε, με ποιον ήταν, τη δέρνουν μερικές φορές κ.λπ. Γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς μετά το φόνο είτε αυτοκτονούν είτε αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, διότι η ζωή τους πια δεν έχει νόημα.
Βίντεο από τη συνέντευξη του Ματθαίου Γιωσαφάτ στην Βίκυ Φλέσσα και την εκπομπή "Στα άκρα".
Down Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας...