Το 2023 θα μπορούσαμε πια να πούμε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν έχει να κάνει με πολιτικές, άμεσα τουλάχιστον. Εκτός απ' την ελλιπή χρηματοδότηση, τις πολλές κενές ώρες στα σχολεία, ανά την επικράτεια, την μη ηθική και οικονομική στήριξη των εκπαιδευτικών από το κράτος, την προσπάθεια για υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, με απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίηση, όπως πολλοί προβλέπουν, αρχίζει πια να είναι ξεκάθαρα αντιληπτό και ένα νέο πρόβλημα. Ή ίσως όχι και τόσο νέο.
Ισχύει τελικά ή όχι ότι τα παιδιά διδάσκονται στο σχολείο πράγματα για την ασφάλεια και το σεβασμό της ζωής τους, τα οποία δεν εφαρμόζουν οι ίδιοι οι γονείς τους;
Πόσο επικίνδυνο άραγε είναι αυτό για την εξέλιξη των παιδιών;
Πόσο μπορεί τελικά να βοηθήσει το σχολείο ένα παιδί που το οικογενειακό του περιβάλλον λειτουργεί εντελώς αντίθετα μ' αυτά που του διδάσκει το σχολείο;
Στις προηγούμενες εποχές θυμόμαστε μία ταύτιση μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών! Μήπως αυτή εχάθη στην πορεία και γιατί άραγε; Homework :)
Χαρακτηριστικά παραδείγματα που συναντάμε και δίνουν την αφορμή για τη σύνταξη αυτού του άρθρου:
Πόσο επικίνδυνο άραγε είναι αυτό για την εξέλιξη των παιδιών;
Πόσο μπορεί τελικά να βοηθήσει το σχολείο ένα παιδί που το οικογενειακό του περιβάλλον λειτουργεί εντελώς αντίθετα μ' αυτά που του διδάσκει το σχολείο;
Στις προηγούμενες εποχές θυμόμαστε μία ταύτιση μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών! Μήπως αυτή εχάθη στην πορεία και γιατί άραγε; Homework :)
Χαρακτηριστικά παραδείγματα που συναντάμε και δίνουν την αφορμή για τη σύνταξη αυτού του άρθρου:
1. Κακοί τρόποι και κακή ομιλία (συχνά και στο διαδίκτυο). Πόσο μπορείς να μάθεις ένα παιδί να φέρεται ωραία και να σέβεται τους άλλους, όταν το μεσημέρι θα γυρίσει στο σπίτι του και θα ακούσει από προσβολές μέχρι βρισιές ή θα δει τον γονιό του να εκφράζεται με χυδαίο και απαξιωτικό τρόπο στο διαδίκτυο;
2. Μη τήρηση των κανόνων οδικής συμπεριφοράς, με προφανείς κινδύνους, Έχει νόημα να κάνεις προγράμματα οδικής ασφάλειας στα σχολεία, όταν μετά από μερικές ώρες το παιδί θα βρίσκεται χωρίς κράνος πάνω στο μηχανάκι ή η μαμά θα χρησιμοποιεί το κινητό, ενώ οδηγεί;
3. Υπερβολική προβολή των παιδιών στα κοινωνικά μέσα, όπου τίθεται θέμα ασφάλειας, αλλά και μη σεβασμού της επιλογής του παιδιού για έκθεση ή όχι;
Και πολλά άλλα...
Δεν σας δίνετε λοιπόν η εντύπωση ότι κάποιες φορές από "σχολείο" ίσως πρέπει να περάσουν κάποιοι γονείς; Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεν συμφωνείτε;
Πώς λοιπόν μπορώ να σεβαστώ το παιδί μου, τη ζωή και τις επιλογές του, αλλά και να του δώσω τα εφόδια για μια καλή ζωή;
Σεβασμός λοιπόν στα παιδιά σημαίνει πρώτα από όλα δημιουργώ καλούς ανθρώπους και πολίτες, ανθρώπους που αργότερα θα χτίσουν υγιείς σχέσεις και σημαντικές συναναστροφές. Δεν είμαστε στην εποχή που μπορεί ένας ενήλικας να πει "δεν γνώριζα", υπάρχει αρκετή πληροφόρηση. Όταν σέβομαι το παιδί μου ταυτόχρονα του μαθαίνω να σέβεται και αυτό αργότερα τον εαυτό του. Για σκεφτείτε πόσο χρήσιμο είναι αυτό αν, για παράδειγμα, το παιδί σας αργότερα βρεθεί σε ένα επώδυνο γι' αυτό περιβάλλον που θα πρέπει να ξέρει να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και να βάλει όρια για να τον σεβαστούν. Αν δεν σέβεται τον εαυτό του και δεν γνωρίζει τα όριά του, πώς θα το κάνει; Αυτή η δουλειά όμως και η προεργασία γίνεται από νωρίς.
Επίσης, είναι σημαντικό να προσπαθήσω να του μάθω πώς δεν θα κινδυνέψει να τραυματιστεί ή να αρρωστήσει και πώς αργότερα θα πάρει την ευθύνη της ζωής του! Πώς θα στηριχτεί στα δικά του πόδια!
Η κοινωνία η σημερινή, η ελληνική τουλάχιστον, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούμε να πούμε ότι δημιουργεί καλούς ανθρώπους (οι αιτίες είναι πολλές και θέλουν ξεχωριστή ανάλυση) αλλά αντιθέτως γεννά συχνά άτομα αρκετά εγωπαθή, ασεβή και ανεύθυνα. Και η τελική ερώτηση είναι: "Μήπως κάποια στιγμή τελικά πρέπει ο κάθε ενήλικας να κάνει την αυτοκριτική του;".
Άρθρο: Down Time, photo: Séan Gorman
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας...